Bir yiyeceği veya doğadan elde edilen yenilebilir bir malzemeyi veya fırınlanması gereken herhangi uygun bir maddeyi (örneğin; seramik üretimi için toprak malzemeyi) pişirmek, belli bir yapıya ya da kıvama getirmek, kurutmak, eritmek veya ısıl işlem etkisinde bırakmak için kullanılan; tüm bu işlemleri yapabilmek için tasarlanmış çeşitli ısı tutucu, ısıya dayanıklı malzeme ve maddelerden yapılmış aparat veya donanımlara verilen isimdir.

Bir fırının, ısı üretimi gerçekleştiren kısmı ve üretilen bu ısıyı tutan bir yapısı olmalıdır.

İlk ilkel fırınlar İran’da ve Suriye’de, çanak çömlek pişirmek için yapılmıştı.

Bu fırınlar, içine odun kömürü doldurulan, toprağa oyulmuş koni biçiminde bir delikten oluşmaktaydı. Yanma için gereken hava, yan taraftan bir körükle sağlanırdı. Fırın duvarlarının tuğlalarla kaplanması, sonra da bacaların yapılması, ısının daha iyi korunmasını ve çekmenin etkinleştirilmesini sağladı.

Daha sonraları ise Çinliler 1200°C’a yükselebilen fırınlar yaptılar. Avrupa’da Orta Çağ’a kadar kullanılan fırınlar farklı bir biçimdeydi. Eriyecek malzemeyi taşıyan pota; örülmüş bir bölmenin içindeki bir ızgaranın üstüne yerleştirilirdi. İlk yüksek fırınlar, XIV. yüzyılda ortaya çıkmıştır.